არ არსებობს თავდაცვის მართვის ერთი, საყოველთაოდ მიღებული, განსაზღვრება. თავდაცვის მართვა, ზოგადად, გულისხმობს იმის საჭიროებას, რომ თავდაცვის ორგანიზაციებმა პრაქტიკაში გაატარონ თავდაცვის პოლიტიკა და ამ პროცესში შექმნან შესაფერისი და მდგრადი დაგეგმვის მექანიზმები,
ეროვნული უსაფრთხოების პოლიტიკა, ანუ ეროვნული უსაფრთხოების დოქტრინა, კონცეფციაა, რომელიც აღწერს, თუ როგორ უზრუნველყოფს ქვეყანა უსაფრთხოებას სახელმწიფოსა და მისი მოქალაქეებისთვის.
თავდაცვის პოლიტიკა უფრო ფართო კონცეფციის – ეროვნული უსაფრთხოების პოლიტიკის ან ეროვნული უსაფრთხოების სტრატეგიის – ნაწილია. თავდაცვის პოლიტიკა მოიცავს თავდაცვის დაგეგმვას და მართვას,
უსაფრთხოების და თავდაცვის დაგეგმვის, განსაკუთრებით, გრძელვადიანი თავდაცვის დაგეგმვის, მიზანია განსაზღვროს საშუალებები – მათ შორის, მომავალი ძალის სტრუქტურა – რომლებიც საშუალებას მისცემს თავდაცვის და უსაფრთხოების ინსტიტუტებს, ეფექტურად უპასუხონ მომავალ გამოწვევებს.
შეიარაღებული ძალების პროგრამებზე დაფუძნებული განვითარება ან თავდაცვის რესურსების პროგრამებზე დაფუძნებული მართვა წარმოადგენს შეიარაღებული ძალების შესაძლებლობების განვითარებას მოკლევადიანი პროგრამების გზით.
შესყიდვები (პროკურმენტი) შეძენის პროცესის განუყოფელი ნაწილია. შესყიდვები ეხება ფაზას, როდესაც მთავრობა შეისყიდის საქონელს და მომსახურებას გარე მომწოდებლებისგან.
შეძენა არის სამხედრო და უსაფრთხოების ეფექტიანი სისტემის მშენებლობის მიზნით გარე ორგანიზაციებიდან მიღებული აღჭურვილობის და მომსახურების გამოყენების პროცესი.
უსაფრთხოების სექტორის რესურსების მართვა – რომელიც ასევე ცნობილია როგორც ბიუჯეტირება, სახსრების გამოყოფა ან ფინანსური მართვა – წარმოადგენს ქვეყნის მთლიანი რესურსების მართვის განუყოფელ ნაწილს.
ადამიანური რესურსების მართვა არის უსაფრთხოების სექტორის და თავდაცვის სფეროს კადრების მართვის პროცესი, დაწყებული სამსახურში აყვანიდან, ტრენინგიდან და განთავსებიდან, დამთავრებული სამსახურიდან გათავისუფლებით და მათი პენსიაზე გასვლით.
